Opa´s en oma´s nachtmerrie

Het dooit al de hele week, s´nachts is het maar net onder nul en overdag is het een paar graden boven nul. Al het sneeuw zie je langzaam verdwijnen. We kunnen het toch niet laten om naar de skipiste te gaan. De laatste paar keer is Finn verdrietig dat hij niet mee mag. Tja vriend je hebt een gebroken arm dat gaat niet zegt mama dan. Maar iedereen die papa een beetje kent weet dat die daar anders over denkt!!

Toen ik Finn vanochtend vertelde dat hij ook mee mocht wist hij niet hoe snel hij zijn ski spullen aan moest trekken, hij zat als eerste in de auto. We hebben een uurtje geskied en hij is maar 1 keer gevallen. Het speciale tuigje dat we hebben werk perfect, je kan hem zelfs een beetje sturen.

Het ging perfect!!!!!!!

Het is nu een ruim een maand geleden dat hij geopereerd is aan zijn arm en vorige week hebben we een brief gekregen dat we aanstaande dinsdag ons moeten melden in het ziekenhuis, volgens de brief wordt de pen er dan weer uitgehaald.

Ik had zo iets, als de opa´s en oma´s niet weten dat we samen aan het skiën zijn is er niks aan de hand, we hebben toch een helm op!!!!!!

O ja, morgen wil hij weerheen.