Mag ik ook papa..

De voetbaltraining, aan de overkant waar wij wonen, is volop in gang, Iedere dag is er volop training voor diverse groepen, behalve voor.............Finn. Niet dat hij van ons niet mag, maar hij is nog te jong, voor zijn leeftijd is hier nog geen team. Dus wat doet Finn, bijna iedere dag gaat hij, om een uur of half vijf, naar het voetbalveld met zijn bal onder zijn arm en om een uur of half acht halen wij hem weer op. Hij heeft dan heerlijke rode wangen en verteld dan dat hij lekker heeft getraind.

Ondertussen zitten wij ook niet stil en hebben uitgevonden dat in een dorp verderop, 16 km hier vandaan, wel een team is voor zijn leeftijd en vandaag zijn we daar voor het eerst heen gegaan. Het is een heerlijke rit die niet verveeld, de weg slingert zich door de bossen en bergen en er onderweg van alles te zien.

Op het voetbalveld aangekomen valt het meteen op dat er veel bekende gezichten zijn uit Filipstad. Ik ga proberen Finn aan te melden bij een vriendelijke dame. Ik wil graag mijn zoon opgeven zeg ik tegen haar. Dat is goed zegt ze Finn kan met Alice mee die gaat met de groep trainen. Ik kijk haar aan en denk, ik weet dat we vaak in de krant gestaan hebben maar hoe weet ze in gods naam zijn naam. Ik doe net of ik gek ben en breng Finn naar het veld en loop naar Mariska. Ik begrijp er niks van zeg ik tegen haar, ze weten zijn naam al zonder dat ik die heb opgenoemd. Mariska kijkt me lachend aan, dat is zijn Juf op school L.L let je dan nooit op......

Het is een gezellige kleine voetbalclub met een prima sfeer. Een hoop kinderen van zijn leeftijd en de leidster doet het erg leuk.

Iedereen een bal en trainen maar.

Voor mij was het ook afzien.